การกลับมาของ 'ระบำธรรมะ' ในรอบ 16 ปี โดยอาสาสมัครรุ่น 12/2549 ครูแอม ธนิสรา แก้วอินทร์ และ ครูป๊อบ กร สรธัญธรณ์ 

เสียงท่านแม่ชีศันสนีย์ เสถียรสุต เมื่อต้นปี 2550 กล่าวถึงการแสดงระบำปราบมาร ในเสถียรธรรมสถานไว้ว่า 

"ถ้าใช้ระบำไม่เป็นไปเพื่ออกุศล คุณแม่ก็ตอบว่าเป็นพุทธประสงค์ เราสามารถที่ใช้ดนตรี ใช้การแสดง และใช้ลีลาการใช้ชีวิตในโลกนี้เป็นการสอนธรรมะได้หมดเลยแต่ต้องไม่เป็นไปเพื่อเร้าอกุศล

ระหว่างโพธิกับมาร เราต้องเฝ้าไว้ตรงไหน ถ้าตาดูหูฟัง จมูกดมกลิ่น ลิ้นลิ้มรส กายกระทบจะให้จิตอยู่กับมารหรืออยู่กับโพธิ  

ถามว่าแม่ดูละครตาแม่เห็นเธอไหม  'แม่เห็น' ถามว่าแม่มีความรู้สึกไหม 'มี' ถามว่าแล้วจัดการกับความรู้สึกอย่างไร 'ก็รู้แล้วคุณธรรมแม่เกิด แม่ไม่ปล่อยให้มารเกิด' ตามองเห็นไหม 'เห็น' เริ่มสงสัยไหมแล้วจะวางท่าทีของจิตอย่างไร  เริ่มสงสัยไหม อ๋อถ้าจะบรรลุธรรมก็ไม่ต้องดูระบำธรรมะซิ 'ไม่ใช่' ดูซิและบรรลุอยู่กับการดูนี่แหละ ดูอย่างไรถึงบรรลุ 'ดูให้เป็นคุณธรรมซิ อย่าดูให้เป็นอกุศลซิ' ดูอย่างไร ดูอย่างนี้ 'ดูนะ ขณะที่ตาเห็นรูป จิตที่เห็นนั้นคือวิญญาณการรับรู้ สติปัญญาครองไว้ ถามว่าคุณแม่มุ่งร้ายเบียดเบียนไหม ไม่มีปิดประตูเลยอกุศลไม่ให้โผล่เลย แล้วคุณแม่มีอะไร มี มุฑิตาแซงขึ้นมา มุฑิตาคืออะไร ชื่นชมยินดี ในอะไร ในสิ่งที่เห็น มุฑิตาเป็นอะไร เป็นปัญญา ในฝ่ายของการเห็นความดีความงามของคนอื่น และเกิดความปิติคือความสุขที่ได้เห็น แล้วคุณแม่ก็เห็นอย่างเร็วเลยว่า ปิติที่ฟูขึ้นมา สงบระงับในขณะจิตต่อไปเหลือแต่ความสุข ทันทีที่คุณแม่เห็นความสุข คุณแม่ก็มีโจทย์ว่าความสุขก็ยังไม่ใช่ความสงบ คุณแม่ก็ดูความสุขในขณะที่ตามองข้างนอก ใจมันเรียนรู้อยู่กับความสุข ให้ความสุขสงบระงับ คุณแม่ก็ดูด้วยกำลังของจิตที่เป็นสมาธิ คืออยู่เหนือความสุข เห็นความสุขค่อยๆ คลายตัว จึงไม่หลงอยู่กับสุข' และต่อเลยบวกต่อว่า จงทำกุศลนี่ให้ยั่งยืน  และไปทำงานบวกเพื่อจะให้คนทั้งหลายได้กุศลในสิ่งนี้ด้วย  นี่ก็เป็นการ Create อีกอย่างหนึ่ง แต่เป็น Create ในฝ่ายของการทำงานเพื่อทำให้มนุษยชาติรอดพ้นจากการเห็นแก่ตัว"