บางทีเรามองเห็นน้ำในแก้วใบหนึ่งขุ่นอยู่ เราก็อึดอัดกับความขุ่นนั้น
โดยที่เราไม่เคยรู้เลยว่า ถ้าเราวางแก้วน้ำไว้นิ่งๆ ความขุ่นจะค่อยๆ ตกตะกอน
แล้วก็จะเหลือความใสอยู่ข้างบน
เมื่อเราถูกโลกเขย่า ทั้งทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และมีอารมณ์มากระทบที่ใจ
ถ้าเรากลับไปอยู่กับลมหายใจของเราสักขณะหนึ่งตามการฝึก
เราจะเห็นได้ว่า กายอยู่นี่ ใจอยู่นี่
ความขุ่นจะค่อยๆ คลายคืน หรือตกตะกอน
มันมีตะกอนอยู่ตรงนี้ แล้วเราก็เริ่มมองเห็นความใส
ใน ‘ความขุ่น’ มี ‘ความใส’
ไม่ต้องมีใครบอก เราก็เห็นได้เอง ประจักษ์แจ้งได้เอง
ถ้าเรามีปัญญาดึงตะกอนออก ก็จะเหลือความใส
อย่าไปโทษตัวเองว่าทำไมฉันต้องมีตะกอนเลย
เราก็มีตามกรรมของเรา
ไม่ใช่คนอื่นมาทำให้เรามี
แต่เรามีปัญญาไหมที่จะรอให้น้ำตกตะกอน แล้วดึงตะกอนออก
อันนี้คือปัญญาของเรา
